participatie

Hoe vervlecht je ruimtelijke ontwikkeling met gemeenschapsontwikkeling?

De afgelopen periode ben ik veel bezig geweest met een thema dat me erg aan het hart gaat. Hoe ruimtelijke ontwikkeling en gemeenschapsontwikkeling te vervlechten. Vorige week kwamen drie projecten waar dat speelt toevallig samen in mijn agenda en dat is een mooie aanleiding om wat algemene lessen te trekken. Die drie voorbeelden stemmen me hoopvol maar ik ben allerminst optimistisch over de vraag of ze een nieuwe norm zullen stellen. Ik zie leefwerelden en systeemwerelden nog steeds hard botsen ondanks de vele beloften het dit keer anders te doen dan een rigide top-down planningsbenadering. Ruimtelijke ontwikkeling en gemeenschapsontwikkeling staan nog ver van elkaar af. Wellicht helpen mijn inzichten om daar iets structureels aan te doen. Hierbij in de vorm van een mini-essay mijn handreikingen om het wel anders aan te pakken. 

3 oktober 2024
1 reacties
Amsterdam, Eindhoven, gemeenschapsontwikkeling, leefwereld, lichte sturing, maatschappelijke gebiedsontwikkeling, participatie, prijsvraag, ruimtelijke ontwikkeling, stedenbouw, systeemwereld, wooncoöperatie, Zuidplas

grip op de omgevingswet

Recent bracht de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) een rapport uit over de noodzaak om mensen meer grip te geven op hun eigen leven. Daarbij wordt terecht hard uitgehaald naar de omgevingswet die gebaseerd is op laissez faire en het recht van de sterkste. Dat gaat volgens de raad allereerst over de projectontwikkelaars en ander groot geld maar ook over de zogeheten participatie-elite: mensen die wel hun weg in de bureaucratie en participatietrajecten weten te vinden waar anderen dat niet lukt. .
De hamvraag is hoe je ‘de gewone burger’ die grip meer dan nu geeft en hoe je bij de komende invoering van de omgevingswet voorkomt dat we nog verder van dit ideaal vandaan raken. Het rapport blijft op dit punt vrij conceptueel met directe grip, indirecte grip en collectieve grip als dragende concepten die geïllustreerd worden met een beperkt aantal voorbeelden. Tijd dus om het wat concreter te maken in termen van beleid en acties. En zo te voorkomen dat we met de invoering van de omgevingswet op 1 januari aanstaande de grip helemaal kwijt raken.

Ik heb de afgelopen jaren veel gemeente(rade)n en bewonersgroepen geadviseerd over invoering van de omgevingswet en kan de WRR en de mensen die iets met dat thema grip willen, helpen om dit op lokaal niveau te realiseren. Want de landelijke politiek heeft dit echt schandelijk laten lopen en de weg terug naar alsnog niet invoeren of fundamenteel aanpassen van deze wet is helaas afgesloten. We zullen het lokaal moeten oplossen. Eerder maakte ik al samen met een aantal landelijke organisaties deze landingsplaats voor de omgevingswet met een aantal tips om ongelukken te voorkomen. Ik spreek in dit verband over inbedding van de omgevingswet is een democratiseringsagenda want daar gaat de grip waar de WRR het over heeft eigenlijk over. De hamvraag: wat moet je lokaal doen bij de invoering van de omgevingswet zodat democratisch burgerschap het wint van het recht van de sterkste? 

12 december 2023
1 reacties
Democratie, grip, omgevingsplan, omgevingswet, participatie, samen stad maken, WRR

Mobiliseer de gulheid in de samenleving

Na de grote overwinning van de PVV buitelen de analyses over elkaar heen om de oorzaken van de verdere verrechtsing van Nederland en het succes van een zondebokpolitiek te duiden. Links en het centrum zullen ‘hun verhaal beter over het voetlicht brengen’, ‘beter moeten aansluiten bij de onvrede’  en ‘de verbinding blijven zoeken’ zijn de bezweringsformules die dan passeren. Maar hoe dan?

Het antwoord daarop zal niet of maar deels gevonden worden binnen een politiek systeem dat zelf te vaak fungeert als motor voor verdeeldheid en wantrouwen. En ook niet binnen de logica die alles reduceert tot een communicatieprobleem: ‘aansluiting’, ’luisteren’, ‘beter uitleggen’, ‘de sociale media’ ‘ontmoeting’. ‘dialoog’. We zullen eindelijk werk moeten maken van iets fundamentelers, namelijk meer zeggenschap van mensen over hun eigen leven en over onze instituties. We hebben het dan over wat in het jargon directe, meervoudige, maatschappelijke of participatieve democratie wordt genoemd. In het idee van meervoudige democratie waar ik sterk voor pleit bouwen we naast de representatieve democratie aan een systeem waar beslissingen dichter op het leven van mensen worden genomen en waarbij we ons op dat niveau beter organiseren. De schaalvergroting, professionalisering en marktwerking zijn zo ver doorgeschoten dat mensen het idee hebben dat al die instituties tegenover hen staan in plaats van er voor hen zijn. We hebben nauwelijks greep op wat overheden, bedrijven, woningcorporaties, verzekeringsmaatschappijen, banken, pensioenfondsen, gezondheidszorg en allerlei instanties voor en over ons beslissen. We kunnen nu alleen als actievoerder, toetsenbordridder, inspreker, kiezer of kritische consument laten blijken dat we ons er niet in herkennen. Dan is de toon van boosheid en onmacht gezet. En de politiek trapt in de val om als reactie hierop de beloftes steeds hoger op te schroeven: ‘we gaan nu echt naar u luisteren en naast u staan’. 

28 november 2023
1 reacties
burgerberaad, coöperatieve beweging, democratische vernieuwing, gulheid, meervoudige democratie, participatie, referendum, verkiezingen

Omstreden plannen, onderschatte burgers

Mijn essay over de rol van bewoners bij stedelijke verdichting is vanaf vandaag beschikbaar. Het werd tijd om mijn blogs over dit onderwerp en mijn ervaringen als adviseur en activist eens goed op een rij te zetten in een tijd dat binnenstedelijke verdichting zo’n vlucht neemt. Het verhaal is gratis te downloaden bij uitgeverij Trancity via deze link. En daar ook als papieren exemplaar te koop.

Met dit verhaal wil ik de binnenstedelijke verdichting veel beter verbinden met gemeenschapskracht en de zorg van bewoners over hun leefomgeving en de toekomst van deze aarde. Om bewoners een volwaardige plek te geven aan de tafels waar getekend en gerekend wordt en besluiten vallen. En eigenlijk gaat dit verhaal voor een groot deel op voor alle (omstreden) ruimtelijke projecten in ons land. Dus deel het ook met mensen buiten de wereld van de stedelijke verdichting.  

Het verhaal is geschreven als drietrapsraket: eerst maar eens afrekenen met de angst voor de NIMBY (dit schreef ik er eerder al over), dan dieper de systemen in om de publieke zaak te heroveren op marktwerking, technocratie en topdown-planning. Om vervolgens uit de komen bij het model van maatschappelijke gebiedsontwikkeling met veel meer ruimte voor burgerinitiatieven. 
De drie verhalen zijn ook los van elkaar te lezen als respectievelijk bijdrage aan het debat over de relatie burger – overheid, analyse van de ondermijning van de publieke zaak en perspectief op de toekomst. 

In bijlage 1 wordt systematisch op een rij gezet welke instrumenten er allemaal al bestaan en moeten worden doorontwikkeld wil je bewoners in positie brengen. In bijlage 2 worden alle kritische noten in het verhaal over de omgevingswet op een rij gezet en de democratische lekken in die wet van een alternatief voorzien. 

Ik vind dat iedereen die beroepsmatig bezig is met ruimtelijke projecten en de binnenstedelijke verdichting in het bijzonder dit verhaal moet lezen. En wie bij bewonersparticipatie niet weet wat je meer kan doen dan het werken met de participatieladder, inloopavonden en creatieve ateliers moet alle instrumenten in bijlage 1 maar eens bekijken. Dan blijkt dat er vele praktische mogelijkheden zijn om de stap te maken van vrijblijvend meepraten naar zeggenschap.

Ik hoop vooral dat actieve bewoners groepen hier de  steun vinden die ze nodig hebben om hun partijtje mee te blazen en vaker bij plannen van gemeenten, ontwikkelaars en corporaties zullen zeggen: ‘dat gaan we echt anders en beter doen en zeker niet over onze hoofden’. 

Voor wie wat meer wil weten over mijn beweegreden bij het schrijven van dit verhaal, lees het interview met gebiedsontwikkeling.nu. 
Ik stel het op prijs als je hieronder wilt delen wat je van het verhaal vindt en vooral wat je er mee aankunt. En ja, ik kom graag een keer langs om over het verhaal te praten en nog liever om te helpen de adviezen toe te passen. Veel leesplezier.

7 september 2022
0 reacties
binnenstedelijke verdichting, burgerkracht, gemeenschap, lokale democratie, omstreden plannen, participatie, zeggenschap

De NIMBY is dood, leve de ROHAC

(Dit is een voorpublicatie van het essay van Frans Soeterbroek dat rond de zomer zal verschijnen over ‘verdichten met bewoners’)

Het is een van de spannendste vragen in bestuurlijk en bouwend Nederland: hoe om te gaan met verzet van de NIMBY (‘Not in My Back Yard’) tegen al die grote opgaven en transities. Er bestaat veel angst dat bewoners die deze plannen in hun spreekwoordelijke achtertuin zien landen zand in de machine gaan strooien. Er wordt al angstig gesproken over de NIMBY 3.0: de hoogopgeleide, goed geïnformeerde en veel tijd bezittende mens die alles uit de kast zal halen om uit puur eigenbelang de urgente opgaven waar ons land voor staat te torpederen. 

De verleiding voor overheden is groot om te vervallen in een regenteske mentaliteit van ‘dan maar zonder u’ . Of iets subtieler hen de pas afsnijden via tactisch spel: informatie en alternatieven achterhouden, overdreven volumineuze plannen presenteren zodat er wat concessies kunnen worden gedaan (‘kijk we halen er 2 verdiepingen af’), afkopen van weerstand, verdeel en heers spelen en gemeenteraden chanteren met het risico van tijdverlies, oplopende kosten en schadeclaims van bedrijven. Daarmee wordt ook slechte plannen er doorheen gerommeld en verliezen de burgers van dit land steeds meer het vertrouwen in hun eigen overheid. Geen aantrekkelijk perspectief. Laten we eens kijken of dat niet anders kan en of er geen alternatief is voor dat cynisch beeld van de NIMBY. 

10 mei 2022
3 reacties
NIMBY, participatie, ROHAC, ruimtelijke plannen, verdichting

Een vertrouwenscrisis tussen gemeenteraden en bewoners

Vorige week woensdag mocht ik in de Bilt een verkiezingsavond voorzitten over de lokale woningbouwplannen. Of beter gezegd: over hoe het samenspel ontbreekt tussen burger en bestuur bij het maken van de plannen hiervoor. Het was georganiseerd door vier bewoners- en een ondernemersorganisatie die moeite hebben met de woningbouwplannen in de spoorzone van Bilthoven.  Hier een verslag ervan.   

In de voorbereiding op die avond en op de avond zelf kreeg ik een behoorlijk goed beeld van wat hier speelt en zag ik uitvergroot wat er in heel NL op dit moment mis gaat. Gemeenten die de echt spannende besluiten nemen op plekken waar de burgers geen zicht op hebben, steeds sterker gaan leunen op ontwikkelaars en tegelijkertijd boze burgers blijven beloven dat ze nu echt serieus genomen gaan worden maar die belofte steeds weer niet waarmaken. Weer een nieuwe participatienota gaat hierbij echt niet meer het verschil maken want het participatiebeleid is te ver losgezongen van waar de echte besluiten vallen. Actieve bewoners laten zich ook niet meer chanteren met makkelijke slogans over het algemeen belang van de gemeente tegenover het deelbelang van de burger. Die tegenstelling klopt niet en maakt ongelukken. Gemeenteraden gaan zich worden in dit krachtenveld steeds machtelozer gedragen en het vertrouwen in de lokale politiek erodeert steeds verder. 

In de Bilt voelt nog maar 16 % van de bewoners zich goed vertegenwoordigd door de gemeenteraad en maar 12% denkt enige invloed te hebben op het beleid van de gemeente. Wat gaat hier gruwelijk mis en vooral welke lessen vallen daar uit te trekken voor de lokale politiek in heel Nederland de komende 4 jaar?

2 maart 2022
6 reacties
de bilt, gemeenteraad, ontwikkelaars, participatie, regio, regionale samenwerking, spoorzone, vertrouwen

niet participeren maar mobiliseren

In haar jongste boek “Wij zijn de stad” beschrijft journalist Floor Milikowski aan de hand van een serie interviews met actieve Amsterdammers treffend waar het op dit moment aan schort. Zij botsen op een werkwijze van de gemeente die niet gebouwd is op het idee dat zij de onmisbare bondgenoot zijn voor een ander manier van stads- en wijkontwikkeling. De activistische architect Wouter Pocornie hekelt in een van de verhalen de oppervlakkigheid waarmee de ambtenaren en de door hen ingeschakelde placemaking- en participatiebureaus te werk gaan: “de gesprekken blijven altijd aan de oppervlakte, de echte vragen worden niet gesteld: van wie is de grond van de stad,? Van wie zijn de stenen? Van wie zijn de buurten? Heeft degene met het meeste geld de meeste ruimte of zijn er andere afwegingen mogelijk?”

Afgelopen dinsdag was ik bij twee bijeenkomsten in Amsterdam over het samen maken van de stad waar die vragen wel werden gesteld. De eerste ging over de gebiedsontwikkeling van de toekomstige wijk Havenstad en de andere over hoe een van de pijlers onder de omgevingsvisie Amsterdam 2050  ‘samen stad maken’ (volgens wethouder Marieke van Doorninck het belangrijkste onderdeel van de omgevingsvisie!) om te zetten in een uitvoeringsagenda. Voor mij stonden beide bijeenkomsten in het teken van de vraag hoe we komen van de wereld waarin het gaat om het bevorderen van participatie en burgerinitiatief naar een aanpak waarbij de stad wordt gemobiliseerd, de machtsvraag wel indringend wordt gesteld en de ontwikkelmodellen daarop worden aangepast. Mijn ervaringen afgelopen dinsdag sterkte me in het idee dat actieve bewoners en gemeente samen de logica van de huidige manier van stadsontwikkeling kunnen laten kantelen. Maar daarvoor moet de gemeente wel de nek uitsteken en inderdaad inzetten op mobiliseren in plaats van participeren.

8 november 2021
1 reacties
Amsterdam, maatschappelijke gebiedsontwikkeling, omgevingswet, participatie, samen stad maken, stadsontwikkeling

Het experiment en de participatie als placebo voor een vastzittend systeem

Recent schreef ik naar aanleiding van een kritisch rapport van de Rotterdamse Rekenkamer over de samenwerking tussen de gemeente en burgerinitiatieven dat gemeenten in reactie op kritiek altijd vluchten in nog betere procesinstrumenten (dialoog, klantvriendelijkheid, communicatie) maar weigeren om de systemen waar burgers hard op botsen aan te passen. En waar de wil er wel is om het eens anders te doen stranden de goede intenties in te vrijblijvende experimenten. 
Die experimenten en procesaanpak zijn niet meer dan placebo’s voor een hardnekkige kwaal. De muren rond de traditionele manier van werken van gemeenten in innige samenwerking met de markt worden niet geslecht en vaak nog hoger opgetrokken. Het leidt steeds zichtbaarder tot een gespleten bestuurscultuur waarin er aan de ene kant ambtenaren, bestuurders en raadsleden zijn die de actieve burger omarmen en voor hen op zoek gaat naar regel- en ritselruimte. En aan de andere kant ambtenaren, bestuurders en politici die er voor zorgen dat de burger buiten de arena wordt gehouden waar het echte spel wordt gespeeld. Gemeenteraden accepteren dit en weerspiegelen ook zelf die gespleten cultuur. In dit verhaal wil ik eens dieper ingaan op welke systemen dat zijn, wat de dramatische consequenties van deze hoge muren zijn en hoe het anders kan en moet.

27 november 2020
12 reacties
bewonersinitiatief, experimenten, grondbedrijven, participatie, planprocessen, systeemwereld, tenderprocedure, vastgoed

De octopus en het zwarte gat

Ik las op advies van Jasper Etten het boek ‘red de democratie’ van Manu Claes.  Claes koppelt daarin zijn ervaringen met de geslaagde strijd voor ondertunneling, overkapping en omleiding van de ringweg door Antwerpen aan het debat over vernieuwing van de democratie. Eerder las ik al de oproep van voormalig vice-voorzitter van de Raad van State Herman Tjeenk Willink ‘groter denken, kleiner doen’. De overeenkomsten tussen beide verhalen zijn frappant en net toen ik was begonnen daar iets over de schrijven lanceerde mijn ‘eigen’ gemeentebestuur in Utrecht een voorstel voor het vernieuwen van het participatiebeleid. Daarin wordt de ambitie geformuleerd om zowel de vertegenwoordigende als directe democratie te versterken. Een mooie kans om dit verhaal eens te toetsen aan de analyses van beide heren. Helaas (spoiler alert!) dat viel vies tegen. Ik licht het graag toe in de hoop dat het in Utrecht toch nog goedkomt en vooral als waarschuwing voor andere steden. 

14 maart 2019
0 reacties
Democratie, lokale democratie, participatie, publieke zaak, technocratie, Utrecht

Een grafrede voor participatie

(onderstaande tekst heb ik uitgesproken op de wethoudersmanifestatie ‘grensverleggers’ van Architectuur Lokaal op 29 november 2018)

Ik moet u wat bekennen. Ik heb eigenlijk een grote hekel aan participatie. Vooral omdat ik er inmiddels zoveel foute associaties bij heb dat het woord voor mij besmet is geraakt. Ik wil die oude participatiepraktijk daarom vanmiddag feestelijk met u begraven.
Ik wil niet meer meewerken aan de kruideniersparticipatie van verwachtingsmanagement en participatieladders. De angstige houding van ‘o wee als mensen toch eens het idee zouden kunnen krijgen dat ze echt wat te beslissen hebben!’
Of de inloopavondparticipatie waar er besmuikt wordt gesproken over de ‘usual suspects’ waarvan je allang weet wat ze gaan zeggen.
De geeltjesplakparticipatie van het openhalen van dromen, wensen en ideeën en dan geen flauw idee hebben wat je met die oogst aan moet.
De ‘het moet wel leuk zijn’-participatie waar ieder scherp gesprek in de kiem wordt gesmoord omdat om 3 uur de inspiratiesessies ‘omdenken’ en ‘beleidsbingo’ beginnen.
De koekoeksklokparticipatie van veel te lang in het stadskantoor zitten schaven aan kaders, dan te laat en de kort naar buiten om nog wat input op te halen en dan onder het motto ‘dat nemen we mee’ gauw weer naar binnen en de deurtjes dichtdoen.
De afschuifparticipatie van laat ontwikkelaars en adviesbureaus het gesprek maar voeren dan hoeven wij onze handen en er niet aan te branden.
De ‘aai over de bol’-participatie waarbij we pluimen uitdelen aan betrokken burgers maar  hen geen plek gunnen binnen onze eigen systemen en werkwijzen.
De afvinklijstparticipatie van ‘dat hebben we gelukkig ook weer gehad, nu kunnen we weer gewoon aan het werk en in andere kamers de echte zaken gaan doen.’
De braaftaalparticipatie waarbij alles wat de strijd om, en liefde voor de leefomgeving interessant en schurend maakt wordt gesmoord in zielloze proces- en beleidstaal. (meer…)

30 november 2018
22 reacties
buurtrechten, collectieve intelligentie, democratische vernieuwing, participatie, zeggenschap, zorg voor elkaar, zorgzame samenleving