speelsheid
Tags
ambtenaren Amsterdam burgerparticipatie collectieve intelligentie democratische vernieuwing dialoog eigenaarschap gebiedsatelier gebiedsontwikkeling gemeenteraad gemeenteraadsverkiezingen grondbeleid koekoeksklokparticipatie leiderschap lichtheid lokale democratie lokale initiatieven maatschappelijke gebiedsontwikkeling menselijke maat omgevingsvisie omgevingswet organische gebiedsontwikkeling organisch ontwikkelen participatie participatiesamenleving publiek domein publieke zaak regio Rotterdam samen stad maken schurende verhalen sociaal kapitaal stadmakers stadsontwikkeling systeemwereld technocratie tijdelijkheid Utrecht Utrechtse Ruimtemakers vastgoed waardecreatie wijkaanpak wijkcoöperatie wonen Zwolle
De spelende mens is aan zet
Twee jaar geleden zag ik een filmpje op internet met een presentatie van spelontwerper Jane McGonigan die hardop droomde over het idee dat gamers hun speelsheid aanwenden om de grote problemen van de wereld op te lossen. Ze schreef er ook een boek over: Reality Is Broken, Why Games Make Us Better and How They Can Change the World.
Vandaag publiceert de WRR het rapport ‘Vertrouwen in burgers’ waarin onder verwijzing naar Homo Ludens van onze eigen Johan Huizinga ook een lans wordt gebroken voor dit idee. Helaas berust het idee dat je gamers alleen kunt mobiliseren als betrokken burger door spannende spellen voor ze bouwen op een treurig misverstand.
22 mei 2012
0 reacties
burgerschap, de spelende mens, homo ludens, serious gaming, speelsheid, strategisch spel
Oefening baart kunst en lichtheid
Regelmatig stuit ik op pleidooien voor meer erkenning van gedegen vakmanschap. Niet verbazend in een tijd waarin (terecht!) de kritiek aanzwelt op al die managers die toegewijde professionals in de weg lopen, op de omloopsnelheid van hypes in bestuur en organisaties en op ‘factfree politics’ waarin meningen belangrijker zijn geworden dan zorgvuldig opgebouwde en onderbouwde kennis. Maar opvallend weinig gaat het over de vraag wat dat vakmanschap in essentie is. Meestal wordt gesproken over betrokkenheid en passie voor je vak en voor de mensen voor wie je werkt. Het lijkt er echter op dat er weer aandacht komt voor een klassieke opvatting over vakmanschap als resultaat van jarenlange oefening. Met zijn boek ‘outliers’ (uitblinkers) heeft Malcolm Gladwell al in 2009 een ode aan de oefening geschreven. Hij formuleert daarin de 10.000 uren-regel.