maakbaarheid
Tags
ambtenaren Amsterdam burgerparticipatie collectieve intelligentie democratische vernieuwing dialoog eigenaarschap gebiedsatelier gebiedsontwikkeling gemeenteraad gemeenteraadsverkiezingen grondbeleid koekoeksklokparticipatie leiderschap lichtheid lokale democratie lokale initiatieven maatschappelijke gebiedsontwikkeling menselijke maat omgevingsvisie omgevingswet organische gebiedsontwikkeling organisch ontwikkelen participatie participatiesamenleving publiek domein publieke zaak regio Rotterdam samen stad maken schurende verhalen sociaal kapitaal stadmakers stadsontwikkeling systeemwereld technocratie tijdelijkheid Utrecht Utrechtse Ruimtemakers vastgoed waardecreatie wijkaanpak wijkcoöperatie wonen Zwolle
Wordt het nog wat met eigen kracht en de zelfsturende samenleving?
Gisteren mocht ik een aftrap geven voor een bestuurlijk debat over de toekomst van de stad, georganiseerd door de raad voor de leefomgeving en infrastructuur (RLI). Dit essay dat ik voor de RLI schreef was de kapstok voor mijn verhaal.
Ik heb de aanwezigen even meegenomen in de fantasie dat het inmiddels 2016 is en alle goede voornemens die we nu hebben met de macht aan de burger/bewoner/eindgebruiker/cliënt op een grote teleurstelling zijn uitgelopen. Er zijn immers een aantal hardnekkige patronen in de Nederlandse bestuurscultuur waarop we moeten anticiperen om grote teleurstellingen te voorkomen.
Hieronder worden vijf risico’s benoemd die ons behoorlijk parten kunnen gaan spelen op weg naar een samenleving die meer is gebouwd op de kracht van mensen in steden, wijken en buurten. Ze worden geconcretiseerd aan de hand van de ambities met sociale wijkteams. Die wijkteams dragen de belofte in zich om de instituties in de leefwereld van de burger te brengen maar daar kan het ook goed misgaan. Wat te doen om niet in die valkuilen te stappen?
9 april 2013
8 reacties
eigen kracht, kunstmatig nulpunt, lichtheid, maakbaarheid, sturen met lichtheid, veranderen, vernieuwen, wijkteams, zelfsturing
Sereniteit als antwoord op rellen
De publicitaire nasleep van de rellen van vorige week in Londen voltrekt zich volgens een voorspelbaar patroon. Politici, journalisten en zelfbenoemde experts proberen de rellen te passen in discoursen over sociale ongelijkheid en/of moreel verval. Nu zijn die analyses natuurlijk niet te bewijzen noch te falsificeren. Er bestaat immers geen eenduidige oorzaak-gevolg of probleem-oplossing relatie. Zo werkt dat nooit in een sociale en politieke context en dus zeker niet in het geval van onverwacht heftige rellen. Het is op zich toe te juichen dat er in de Britse media door politici en journalisten op zoek wordt gegaan naar dieperliggende mechanismen onder de rellen. Dat is een verademing in vergelijking met het Nederlandse debat over straatcultuur en verloedering.
16 augustus 2011
0 reacties
londen, maakbaarheid, rellen, sereniteit, stadsplanning, Wouter Vanstiphout
Even wachten, straks is het echt zover!
Eind 2010 hoorde ik op de radio een mooie column van cabaretier Wim Daniels. Hij hekelde de gewoonte (of zeg maar gerust het virus) in de media om steeds maar aan te kondigen wat we STRAKS gaan horen en zien. U kent het wel: ‘straks hebben we aan tafel…maar nu eerst…’
De column zou je ook kunnen zien als een commentaar op de Nederlandse bestuurscultuur. Straks hebben we de prachtwijken, een duurzame samenleving, gezonde overheidsfinanciën, mooi Nederland, geen files, droge voeten, echte democratie, maar nu eerst…… de waan van de dag. Want die mooie wenkende perspectieven worden natuurlijk allemaal gehinderd door te weinig geld, verkokerde belangen, ontbrekende urgentie en gebrek aan leiderschap. (meer…)