17 september 2012

Door Frans Soeterbroek

Reacties

0 reacties

Tags
, , , , , ,

Zeg het voort

De stad als verhaal

Afgelopen donderdag was ik bij de intreerede ‘de stad als brein’ van Zef Hemel (hier de tekst). Hij bekleedt de komende vijf jaar  de Wiboutleerstoel, ingesteld op initiatief van de gemeente Amsterdam. Het is altijd een feest om naar Zef te luisteren en zijn blogs op zefhemel.nl te lezen. Hij is een van de weinige gemeenteambtenaren die ik ken die oprecht kan genieten van de spontane chaos en orde in de stad en de aandrang kan weerstaan om successen in de stad gelijk toe te rekenen aan gemeentelijk beleid. En hij is een van de weinigen die de compacte stad  niet primair propageert om het open landschap te sparen maar omdat hij van stedelijkheid en de stedelijke samenleving houdt.

Centraal in zijn rede stond de ambitie om de maatschappelijke dialoog in het hart van de stadsplanning  te brengen. Hij hield een lofzang op de benadering van open planning aan de hand van de kernbegrippen kennis, verhalen en dialoog. Veel optimisme klonk er in door over de nieuwe media,’the wisdom of crowds’, de rijke debatcultuur in de stad en de bereidheid van Amsterdammers om zich voor hun stad in te zetten.  Dat optimisme komt ook voort uit Zef’s voorliefde voor de verhalende benadering. Hij ziet het als een grote uitdaging om samen met de Amsterdammers te werken aan een nieuwe verhaal voor de duurzame stad. Eerder noemde hij die verhalende aanpak  soft planning en ‘het organiseren van spontane medeplichtigheid aan het verhaal van de stad’.  ‘De stad als verhaal’ had dan ook niet misstaan als titel voor de intreerede. Ik heb al eerder mijn bewondering voor die benadering laten blijken. Een voormalig Amsterdams wethouder  parafraserend zou je kunnen stellen ‘in een verhaal kun je best wonen’. Of zit hier toch de achilleshiel in het verhaal van Zef?

Want ik miste naast het trio kennis, verhalen en dialoog een vierde punt, dat gaat over een andere manier van doen: gedurfde experimenten, zelfbouw, bewoners die het heft zelf in handen nemen, spontane stedenbouw etcetera. Zonder deze component van ‘het doen’ wordt open planning vooral heel veel meer met elkaar praten. En ik vrees dat veel mensen die daarbij betrokken zijn niet genoeg hebben aan het adagium dat samen wordt gebouwd aan het nieuwe verhaal van de stad.  Voor mij is de vraag of open planning leidt tot meer betrokkenheid van de stadsbewoner bij de planning en een gedeeld verhaal oplevert maar een deel van het vraagstuk van open planning. Minstens zo essentieel is de vraag of het leidt tot een andere maakbaarheidstrategie, andere keuzes en een andere stad !

Ik hoop dat die invalshoek ook aan bod komt in Zef’s onderzoek. Anders zullen de cynici die zich onder het motto ‘in gelul kun je niet wonen’ afwenden van de ‘praatcircuits’  nog meer wind in de zeilen krijgen. En dat verdient een rasoptimist als Zef Hemel niet.

 


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*