Ruimtemakerblog

Ruimte maken en lichtheid brengen in de wereld van taaie systemen, drukdoenerij en ingewikkelde spelletjes is mijn specialiteit en drive. In dit blog vertel ik wat ik als adviseur meemaak en wat ik aan zwaarte en lichtheid in mijn omgeving en in de media tegenkom. Hopelijk prikkelt en inspireert het u. Graag reacties en adviezen. U kunt mij ook volgen op het twitteraccount ‘ruimtemaker’ waar blogberichten zullen worden aangekondigd: Twitter.
Frans Soeterbroek, Ruimtemaker

Tags

ambtenaren Amsterdam burgerparticipatie collectieve intelligentie democratische vernieuwing dialoog eigenaarschap gebiedsatelier gebiedsontwikkeling gemeenteraad gemeenteraadsverkiezingen grondbeleid koekoeksklokparticipatie leiderschap lichtheid lokale democratie lokale initiatieven maatschappelijke gebiedsontwikkeling menselijke maat omgevingsvisie omgevingswet organische gebiedsontwikkeling organisch ontwikkelen participatie participatiesamenleving publiek domein publieke zaak regio Rotterdam samen stad maken schurende verhalen sociaal kapitaal stadmakers stadsontwikkeling systeemwereld technocratie tijdelijkheid Utrecht Utrechtse Ruimtemakers vastgoed waardecreatie wijkaanpak wijkcoöperatie wonen Zwolle
 

grip op de omgevingswet

Recent bracht de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) een rapport uit over de noodzaak om mensen meer grip te geven op hun eigen leven. Daarbij wordt terecht hard uitgehaald naar de omgevingswet die gebaseerd is op laissez faire en het recht van de sterkste. Dat gaat volgens de raad allereerst over de projectontwikkelaars en ander groot geld maar ook over de zogeheten participatie-elite: mensen die wel hun weg in de bureaucratie en participatietrajecten weten te vinden waar anderen dat niet lukt. .
De hamvraag is hoe je ‘de gewone burger’ die grip meer dan nu geeft en hoe je bij de komende invoering van de omgevingswet voorkomt dat we nog verder van dit ideaal vandaan raken. Het rapport blijft op dit punt vrij conceptueel met directe grip, indirecte grip en collectieve grip als dragende concepten die geïllustreerd worden met een beperkt aantal voorbeelden. Tijd dus om het wat concreter te maken in termen van beleid en acties. En zo te voorkomen dat we met de invoering van de omgevingswet op 1 januari aanstaande de grip helemaal kwijt raken.

Ik heb de afgelopen jaren veel gemeente(rade)n en bewonersgroepen geadviseerd over invoering van de omgevingswet en kan de WRR en de mensen die iets met dat thema grip willen, helpen om dit op lokaal niveau te realiseren. Want de landelijke politiek heeft dit echt schandelijk laten lopen en de weg terug naar alsnog niet invoeren of fundamenteel aanpassen van deze wet is helaas afgesloten. We zullen het lokaal moeten oplossen. Eerder maakte ik al samen met een aantal landelijke organisaties deze landingsplaats voor de omgevingswet met een aantal tips om ongelukken te voorkomen. Ik spreek in dit verband over inbedding van de omgevingswet is een democratiseringsagenda want daar gaat de grip waar de WRR het over heeft eigenlijk over. De hamvraag: wat moet je lokaal doen bij de invoering van de omgevingswet zodat democratisch burgerschap het wint van het recht van de sterkste? 

(meer…)
12 december 2023
1 reacties
 

Mobiliseer de gulheid in de samenleving

Na de grote overwinning van de PVV buitelen de analyses over elkaar heen om de oorzaken van de verdere verrechtsing van Nederland en het succes van een zondebokpolitiek te duiden. Links en het centrum zullen ‘hun verhaal beter over het voetlicht brengen’, ‘beter moeten aansluiten bij de onvrede’  en ‘de verbinding blijven zoeken’ zijn de bezweringsformules die dan passeren. Maar hoe dan?

Het antwoord daarop zal niet of maar deels gevonden worden binnen een politiek systeem dat zelf te vaak fungeert als motor voor verdeeldheid en wantrouwen. En ook niet binnen de logica die alles reduceert tot een communicatieprobleem: ‘aansluiting’, ’luisteren’, ‘beter uitleggen’, ‘de sociale media’ ‘ontmoeting’. ‘dialoog’. We zullen eindelijk werk moeten maken van iets fundamentelers, namelijk meer zeggenschap van mensen over hun eigen leven en over onze instituties. We hebben het dan over wat in het jargon directe, meervoudige, maatschappelijke of participatieve democratie wordt genoemd. In het idee van meervoudige democratie waar ik sterk voor pleit bouwen we naast de representatieve democratie aan een systeem waar beslissingen dichter op het leven van mensen worden genomen en waarbij we ons op dat niveau beter organiseren. De schaalvergroting, professionalisering en marktwerking zijn zo ver doorgeschoten dat mensen het idee hebben dat al die instituties tegenover hen staan in plaats van er voor hen zijn. We hebben nauwelijks greep op wat overheden, bedrijven, woningcorporaties, verzekeringsmaatschappijen, banken, pensioenfondsen, gezondheidszorg en allerlei instanties voor en over ons beslissen. We kunnen nu alleen als actievoerder, toetsenbordridder, inspreker, kiezer of kritische consument laten blijken dat we ons er niet in herkennen. Dan is de toon van boosheid en onmacht gezet. En de politiek trapt in de val om als reactie hierop de beloftes steeds hoger op te schroeven: ‘we gaan nu echt naar u luisteren en naast u staan’. 

(meer…)
28 november 2023
1 reacties
, , , , , ,
 

Hortend en stotend op weg naar buurtdemocratie

Gisteren was ik bij de presentatie  van het laatste boek van Stad-Forum: “nu aan de buurt”. Het boek gaat over het belang van krachtige buurten in Amsterdam en dat dan toegespitst op energietransitie.

Het is het laatste boek omdat deze denktank, die de opvolger is van de Amsterdamse Raad voor de Stedenbouw (ARS), er na 11 jaar mee stopt. De gemeente trekt er de stekker uit. Jammer. Fred Feddes en Guido Wallagh schetsten aan de hand van de geschiedenis van de ASR en Stad-Forum hoe het lokale bestuur deskundige denkkracht, tegenmacht en ‘tegenstof’ (aandacht voor onderbelichte vraagstukken) nodig heeft. Ze bepleitten hartstochtelijk dat het gat dat nu valt weer wordt opgevuld. Fred wees er fijntjes op dat de ASR ooit is opgericht toen de gemeente het onzalige plan had om alle grachten te dempen ten behoeve van het autoverkeer en de bevolking daar tegen in opstand kwam. Het besef was er toen, eind vijftiger jaren dat er betere checks and balances nodig zijn om de stad voor beleidsblunders te behoeden. Die noodzaak van tegendruk van buiten de gemeentelijke organisatie lijkt me vandaag de dag net zo nodig als toen. Snel dus aan de slag met een alternatief.

Terug naar het boek. Het rijke en mooi uitgevoerde buurtboek met prachtige foto’s uit zijn buurtbanden-project van Rufus de Vries was een mooie uitsmijter van de denktank.  Via deze link te lezen.  Voor het boek heb ik eind vorig jaar een verhaal geschreven met als titel ‘hortend en stotend op weg naar buurtdemocratie. Via deze link als apart document te lezen

(meer…)
21 september 2023
0 reacties
, , , ,
 

Een perfecte storm die de burger omver blaast

Afgelopen week ging ik in gesprek met onderzoekers van de Nationale Ombudsman over de vraag welke klachten van burgers er op hen af zullen komen als gevolg van de invoering van de omgevingswet. Aanleiding was mijn essay ‘omstreden plannen, onderschatte burgers’ waarin ik in een bijlage systematisch de democratische risico’s van de wet opsom. 
In mijn presentatie benadrukte ik dat weinig van de klachten die de ombudsman zal krijgen na invoering van de wet het unieke gevolg zullen zijn van die wet. Het gaat om het gecombineerde effect van ontwikkelingen die elkaar versterken en waar de wet nog een schepje bovenop doet. Het steeds zwaarder gaan leunen op marktwerking door de overheid, het overlaten van communicatie met de burger aan marktpartijen, de neiging om op de golf van ‘grote opgaven’ de (lastige) burgers voorbij te rennen, de onmacht van gemeenteraden, de beroerde informatievoorziening en de verminderde juridische armslag voor de burger veroorzaken samen een perfecte storm waar de burger overeind moet zien te blijven. Daar kan de Nationale Ombudsman in een maatschappelijk klimaat waar het vertrouwen in de overheid onder druk staat de wrange vruchten van plukken.  Mijn advies aan het instituut Nationale Ombudsman: ga vooral op zoek naar de samenloop van invoering van de wet met bovengenoemde fenomenen en kom met een serie van voorstellen om de burger niet door deze storm omver geblazen te laten worden.  

(meer…)
6 maart 2023
1 reacties
, , , ,
 

Omstreden plannen, onderschatte burgers

Mijn essay over de rol van bewoners bij stedelijke verdichting is vanaf vandaag beschikbaar. Het werd tijd om mijn blogs over dit onderwerp en mijn ervaringen als adviseur en activist eens goed op een rij te zetten in een tijd dat binnenstedelijke verdichting zo’n vlucht neemt. Het verhaal is gratis te downloaden bij uitgeverij Trancity via deze link. En daar ook als papieren exemplaar te koop.

Met dit verhaal wil ik de binnenstedelijke verdichting veel beter verbinden met gemeenschapskracht en de zorg van bewoners over hun leefomgeving en de toekomst van deze aarde. Om bewoners een volwaardige plek te geven aan de tafels waar getekend en gerekend wordt en besluiten vallen. En eigenlijk gaat dit verhaal voor een groot deel op voor alle (omstreden) ruimtelijke projecten in ons land. Dus deel het ook met mensen buiten de wereld van de stedelijke verdichting.  

Het verhaal is geschreven als drietrapsraket: eerst maar eens afrekenen met de angst voor de NIMBY (dit schreef ik er eerder al over), dan dieper de systemen in om de publieke zaak te heroveren op marktwerking, technocratie en topdown-planning. Om vervolgens uit de komen bij het model van maatschappelijke gebiedsontwikkeling met veel meer ruimte voor burgerinitiatieven. 
De drie verhalen zijn ook los van elkaar te lezen als respectievelijk bijdrage aan het debat over de relatie burger – overheid, analyse van de ondermijning van de publieke zaak en perspectief op de toekomst. 

In bijlage 1 wordt systematisch op een rij gezet welke instrumenten er allemaal al bestaan en moeten worden doorontwikkeld wil je bewoners in positie brengen. In bijlage 2 worden alle kritische noten in het verhaal over de omgevingswet op een rij gezet en de democratische lekken in die wet van een alternatief voorzien. 

Ik vind dat iedereen die beroepsmatig bezig is met ruimtelijke projecten en de binnenstedelijke verdichting in het bijzonder dit verhaal moet lezen. En wie bij bewonersparticipatie niet weet wat je meer kan doen dan het werken met de participatieladder, inloopavonden en creatieve ateliers moet alle instrumenten in bijlage 1 maar eens bekijken. Dan blijkt dat er vele praktische mogelijkheden zijn om de stap te maken van vrijblijvend meepraten naar zeggenschap.

Ik hoop vooral dat actieve bewoners groepen hier de  steun vinden die ze nodig hebben om hun partijtje mee te blazen en vaker bij plannen van gemeenten, ontwikkelaars en corporaties zullen zeggen: ‘dat gaan we echt anders en beter doen en zeker niet over onze hoofden’. 

Voor wie wat meer wil weten over mijn beweegreden bij het schrijven van dit verhaal, lees het interview met gebiedsontwikkeling.nu. 
Ik stel het op prijs als je hieronder wilt delen wat je van het verhaal vindt en vooral wat je er mee aankunt. En ja, ik kom graag een keer langs om over het verhaal te praten en nog liever om te helpen de adviezen toe te passen. Veel leesplezier.

7 september 2022
0 reacties
, , , , , ,
 

De wind in de rug van wooncoöperaties

Frans Soeterbroek, de Ruimtemaker
tekst uitgesproken op de wooncoöperatiedag, 3 september 2022

Mijn bijdrage vandaag is niet gebaseerd op mijn ervaringen in de wereld van wooncoöperaties (daar weten jullie meer van dan ik) maar op betrokkenheid bij de vraagstukken die van grote invloed zijn op de kansen voor woon coöperaties: bestuurlijke en democratische vernieuwing, stads- en gebiedsontwikkeling, grondbeleid, omgevingswet en ruimte voor bewonersinitiatief. Ik probeer vooral een brug te slaan tussen de wereld van RO en stadsontwikkeling en de wereld van gemeenschapsvorming, democratie en burgerinitiatief. Volgende week komt mijn boekje uit over binnenstedelijke verdichting met bewoners en daar zal ik in mijn verhaal uit putten. 

 Toen ik nadacht over hoe op dit moment de wooncoöperaties de wind in de rug te geven kon ik maar 1 ding bedenken: het aanboren van ons aller latente activisme. Dat vraagt wel om enige toelichting. Maarten van Poelgeest kreeg als kwartiermaker wooncorporaties in Amsterdam de vraag of hij had onderzocht hoeveel wooncoöperaties naar een plek zochten. Hij antwoordde dat bewust niet te onderzoeken om het beeld te voorkomen dat het met die behoefte wel meevalt. Hij ging er van uit dat je eerst wat te bieden moet hebben als overheid om een latente vraag los te maken en mensen op ideeën te brengen. 
Dat deed me denken aan  een succesverhaal dat ik net gelezen had over het Engelse stadje Preston dat internationaal vermaard is vanwege de filosofie van ‘community wealth building‘ waarbij de werelden van (semi-)publieke instellingen (‘ankerinstituties’), lokaal ondernemerschap en de coöperatieve beweging  elkaar versterken (by the way; een leuke studiereis waard). Een van de betrokkenen zegt in dat artikel : ‘Het model kan het idee van hoe we kunnen samenwerken herdefiniëren, en het idee van democratie transformeren. Het gaat om het benutten van het latente activisme dat in iedereen aanwezig is.’ 
Kortom, je hebt al een uitnodigend systeem en een andere ontwikkelcultuur nodig om dat latente activisme te mobiliseren. Trap er dus niet in als een ambtenaar of wethouder je vraagt om een lijstje van coöperaties in oprichting te leveren met de boodschap ‘dan kijken we wel wat we voor ze kunnen doen’ Dan wordt het niet veel. 

(meer…)
5 september 2022
1 reacties
, , , , , ,
 

De NIMBY is dood, leve de ROHAC

(Dit is een voorpublicatie van het essay van Frans Soeterbroek dat rond de zomer zal verschijnen over ‘verdichten met bewoners’)

Het is een van de spannendste vragen in bestuurlijk en bouwend Nederland: hoe om te gaan met verzet van de NIMBY (‘Not in My Back Yard’) tegen al die grote opgaven en transities. Er bestaat veel angst dat bewoners die deze plannen in hun spreekwoordelijke achtertuin zien landen zand in de machine gaan strooien. Er wordt al angstig gesproken over de NIMBY 3.0: de hoogopgeleide, goed geïnformeerde en veel tijd bezittende mens die alles uit de kast zal halen om uit puur eigenbelang de urgente opgaven waar ons land voor staat te torpederen. 

De verleiding voor overheden is groot om te vervallen in een regenteske mentaliteit van ‘dan maar zonder u’ . Of iets subtieler hen de pas afsnijden via tactisch spel: informatie en alternatieven achterhouden, overdreven volumineuze plannen presenteren zodat er wat concessies kunnen worden gedaan (‘kijk we halen er 2 verdiepingen af’), afkopen van weerstand, verdeel en heers spelen en gemeenteraden chanteren met het risico van tijdverlies, oplopende kosten en schadeclaims van bedrijven. Daarmee wordt ook slechte plannen er doorheen gerommeld en verliezen de burgers van dit land steeds meer het vertrouwen in hun eigen overheid. Geen aantrekkelijk perspectief. Laten we eens kijken of dat niet anders kan en of er geen alternatief is voor dat cynisch beeld van de NIMBY. 

(meer…)
10 mei 2022
3 reacties
, , , ,
 

Over coalities voor de publieke zaak, zachtzinnig veranderen en democratische planprocedures

Reflectie op  het boek ‘Wij zijn de stad’ van Floor Milikowski
Pakhuis de Zwijger, 14 april 2022

De zelfbewuste titel van Floor’s boek ‘wij zijn de stad’ moest ik na lezing van het boek toch weer voorzien van een maar; ‘maar het wordt ons niet makkelijk gemaakt’. Het boek beschrijft aan de hand van levende verhalen de maar al te bekende worsteling van eigenzinnige en gedreven initiatiefnemers met de aloude logica van de gemeente. Hoe komen we dan wel naar een uitroepteken achter de titel in plaats van een maar?
De stevige peiler ‘samen stad maken’ in de kersverse omgevingsvisie van Amsterdam biedt mooie aanknopingspunten en hoopvol is ook dat wethouder Marieke van Doorninck overal vertelt dat ze dat het belangrijkste deel van de omgevingsvisie vindt. Lees en vooral benut de instrumenten die daarin staan. Eerlijk gezegd is de kans ook groot dat het geduldig papier blijft als we niet aan een aantal grote sturingsvraagstukken gaan werken. 

(meer…)
14 april 2022
0 reacties
, , , , , ,
 

Een vertrouwenscrisis tussen gemeenteraden en bewoners

Vorige week woensdag mocht ik in de Bilt een verkiezingsavond voorzitten over de lokale woningbouwplannen. Of beter gezegd: over hoe het samenspel ontbreekt tussen burger en bestuur bij het maken van de plannen hiervoor. Het was georganiseerd door vier bewoners- en een ondernemersorganisatie die moeite hebben met de woningbouwplannen in de spoorzone van Bilthoven.  Hier een verslag ervan.   

In de voorbereiding op die avond en op de avond zelf kreeg ik een behoorlijk goed beeld van wat hier speelt en zag ik uitvergroot wat er in heel NL op dit moment mis gaat. Gemeenten die de echt spannende besluiten nemen op plekken waar de burgers geen zicht op hebben, steeds sterker gaan leunen op ontwikkelaars en tegelijkertijd boze burgers blijven beloven dat ze nu echt serieus genomen gaan worden maar die belofte steeds weer niet waarmaken. Weer een nieuwe participatienota gaat hierbij echt niet meer het verschil maken want het participatiebeleid is te ver losgezongen van waar de echte besluiten vallen. Actieve bewoners laten zich ook niet meer chanteren met makkelijke slogans over het algemeen belang van de gemeente tegenover het deelbelang van de burger. Die tegenstelling klopt niet en maakt ongelukken. Gemeenteraden gaan zich worden in dit krachtenveld steeds machtelozer gedragen en het vertrouwen in de lokale politiek erodeert steeds verder. 

In de Bilt voelt nog maar 16 % van de bewoners zich goed vertegenwoordigd door de gemeenteraad en maar 12% denkt enige invloed te hebben op het beleid van de gemeente. Wat gaat hier gruwelijk mis en vooral welke lessen vallen daar uit te trekken voor de lokale politiek in heel Nederland de komende 4 jaar?

(meer…)
2 maart 2022
6 reacties
, , , , , , ,
 

niet participeren maar mobiliseren

In haar jongste boek “Wij zijn de stad” beschrijft journalist Floor Milikowski aan de hand van een serie interviews met actieve Amsterdammers treffend waar het op dit moment aan schort. Zij botsen op een werkwijze van de gemeente die niet gebouwd is op het idee dat zij de onmisbare bondgenoot zijn voor een ander manier van stads- en wijkontwikkeling. De activistische architect Wouter Pocornie hekelt in een van de verhalen de oppervlakkigheid waarmee de ambtenaren en de door hen ingeschakelde placemaking- en participatiebureaus te werk gaan: “de gesprekken blijven altijd aan de oppervlakte, de echte vragen worden niet gesteld: van wie is de grond van de stad,? Van wie zijn de stenen? Van wie zijn de buurten? Heeft degene met het meeste geld de meeste ruimte of zijn er andere afwegingen mogelijk?”

Afgelopen dinsdag was ik bij twee bijeenkomsten in Amsterdam over het samen maken van de stad waar die vragen wel werden gesteld. De eerste ging over de gebiedsontwikkeling van de toekomstige wijk Havenstad en de andere over hoe een van de pijlers onder de omgevingsvisie Amsterdam 2050  ‘samen stad maken’ (volgens wethouder Marieke van Doorninck het belangrijkste onderdeel van de omgevingsvisie!) om te zetten in een uitvoeringsagenda. Voor mij stonden beide bijeenkomsten in het teken van de vraag hoe we komen van de wereld waarin het gaat om het bevorderen van participatie en burgerinitiatief naar een aanpak waarbij de stad wordt gemobiliseerd, de machtsvraag wel indringend wordt gesteld en de ontwikkelmodellen daarop worden aangepast. Mijn ervaringen afgelopen dinsdag sterkte me in het idee dat actieve bewoners en gemeente samen de logica van de huidige manier van stadsontwikkeling kunnen laten kantelen. Maar daarvoor moet de gemeente wel de nek uitsteken en inderdaad inzetten op mobiliseren in plaats van participeren.

(meer…)
8 november 2021
1 reacties
, , , , ,